Na jednym z egzaminów ma "prawko" poznałam pana D.
Od początku jednak. Siedzę mega zdenerwowana w sali z kilkudziesięcioma osobami. Każdy oczywiście zestresowany, z bliskimi którzy hałaśliwie dopingują i tylko co jakiś czas coś zakłóca ewidentnie nerwową atmosferę nagłym wejściem - nie kto inny, jak konkretny egzaminator wywołujący wylosowaną przez siebie osobę. Kiedy przyszła kolej na mnie, dziewczyna siedząca obok szepnęła tylko - Współczuję...
Uśmiechnęłam się do niej, a w środku już mnie trzęsło.
Generalnie wszystko szło super, dopóki nie trafiłam na "wzorowego" kierowcę taksówki. Jak wiadomo, nie mogę mijać na podwójnej ciągłej. A pech chciał, że wcześniej wspomniany kierowca zatrzymał się centralnie w połowie pasa. Tak oto czekał sobie na klienta. Mówię sobie, bogata we wcześniejsze doświadczenia: jeśli ruszę, złamię przepis, na pewno mnie obleje. Z drugiej strony, samochody mnie mijają, stoję już jakieś 4 minuty... niech się dzieje wola nieba. JADĘ.

Kiedy byłam na wysokości taksówki, mój egzaminator dał mi po hamulcach. Ja już cała mokra, praktycznie miałam łzy w oczach, bo 3 raz nie zdałabym przez totalną głupotę.

Ten jednak odkręcił szybko swoją szybę, zapukał w okno taksówkarza i powiedział mu kilka słów ale tak kulturalnie ironicznie i oczywiście bardzo spokojnie, że na prawdę zrobiło mi się ciepło na sercu. Po czym uśmiechnął się do mnie i powiedział, żebym spokojnie jechała dalej, a skoro upewniłam się przy wymijaniu, że jest bezpiecznie, to na prawdę zrobiłam to, co każdy normalny człowiek by zrobił widząc takowego na drodze.

Chciałabym mu podziękować z całego serca, bo moi wcześniejsi egzaminatorzy - jestem pewna, oblali by mnie. Niejednokrotnie czekają bowiem tylko na okazję, aby jeszcze więcej zarobić. Ten natomiast nie tylko stanął w mojej obronie, ale i sprawił, że jeszcze uwierzyłam w "normalne" zasady egzaminatorów.